شومینه...

شومینه را روشن کرده ای؟ این کلوچه های داغ کشمشی همراه یک فنجان چایی که تو دم کرده باششی خوردن دارند. 

گرامافون چه رقصانه(نویسنده کلمه بهتری نیافت) میخواند امشب؛ باید با هم برقصیم؛ اگر نرقصیم زیبایی این شب تکمیل نخواهد شد. در این فکرم آیا این شب اصلا به پایان خواهد رسید؟ امشب خواب به چشم های من و تو خواهد آمد؟ من که امشب خواب را بر هر دو چشمم حرام کرده ام، تو اما لطفا کمی بخواب؛ تماشای معصومیت صورتت وقتی که در عالم رویا سفر میکنی، حیات جان نیمه جانم را تمدید میکند. 

تو به خاطر داری که چه شد که به اینجا رسید؟ از من اگر بپرسی، فکر میکنم همه چیز زیر سر  پرتو آفتاب نزدیک غروب بود. انکعاس نورش و درخشش چشم های پر فروغ تو شروع ماجرا شد. ای کاش تو هم میدیدی دخترکی را که من دیدم. جای قدم  های او روی برف تازه بر زمین نشسته، نشان میداد که چه کفش های کوچکی دارد. رد قدم هایش را که دنبال کردم، پیچ و تاب دامن چین داری را دیدم که با نهایت ناز همراه آن الهه زیبا میرقصید. کمربند کت مخملی قهوه ای خود را محکم بسته بود تا باد بینوا و سرگردان لحظه ای طعم آغوش گرمش را نچشد. من که به شال چهارخانه ای که ترکیب سبز و قهوه ای و نارنجی بود و آنطور هوس انگیز دست به گردن تو آویخته بود حسودی نکردم، کردم؟

دو ریسمان از موی حنایی اش بافته بود و با هر چرخش، تازیانه روانه پیکر درهم شکسته قلبم میکرد.

خوابیده ای؟ باید هم بخوابی! برای من هم اگر چنین هزار و یک شبی تعریف میکردند غرق دنیای رویا میشدم...

بخواب تا من از رقص سرانگشتانم بر گونه های تو مست و مدهوش شوم و جز ماه صورت تو در این شب دنیا هیچ چیز نبینم :))

 

#گریه_قلم

(می دونم الان بهاره و زمستان گذشته اما خب تراوشات مغز رو نمیشه کاریش کرد...)