یک کلام

یک حجم خستگی بی اندازه و یک دست که تکیه گاه چانه شده. دو دیده که بی هدف به دیوار روبرو خیره است. تیک تاک،تیک تاک،تیک تاک؛ تنها چیزی ست که پرده گوش سکوت را پاره کرده. همه چیز از بیرون آرام است...

درون اما: یک قلب وصله پینه شده ولی همچنان تپنده، گرم و پر احساس، یک ذهن پر مشغله که از ترافیک سنگین شلوغ ترین خیابان تهران هم قفل تر شده!

ساده، مفید، مختصر؛ این وضع زندگی همه ماست...:)