دخترک جوجه کوچکی را که تازه دو سه روز بود از تخم بیرون آمده بود بین دست هایش گرفت.
_ سلام! اسمت چیه؟
جوجه در پاسخ "اسمت چیه" جوابی نداد؛
البته جواب داد اما دختر معنی جیک جیک های او را نمیفهمید.
کمی او را چرخاند و کامل تر نگاهش کرد.
_ من اسمت رو میزارم نوک حنا!
شاید جوجه در بین هم نوع های خودش اسم دیگری داشته
اما چون به آدمی برخورد که حرف او را نمیفهمید صاحب یک لقب جدید شد.......
امیدوارم منظورم رو درست رسونده باشم :)
دلم میخواد بتونم از خونه بزنم بیرون
تو خیابونایی که با چراغ های رنگی روشن شدن قدم بزنم
توی یه پارک روی یه صندلی بشینم
ظرف ذرت مکزیکی داغی که تازه گرفتم تو دستم باشه
به مردم و رفت و آمدمشون نگاه کنم
و ذرت های داغ که با سس و فلفل طعم دار شدن
رو توی دهنم بزارم و سرمای هوا رو از یاد ببرم.
اما اینجا یه روستای کوچیکه
اگه این ساعت از خونه بزنم بیرون تنها چیزی که
نصیبم میشه یا دله دزد های روستاس
یا شام شب سگ ها و شغال ها میشم
فکر کنم بهتره بشینم سر جام خیال بافی الکی نکنم....(^_^)
#گریه_قلم
تاول های پام که تو سیزده بدر به خاطر رقصیدن درست شده بودن تازه امروز خوب شدن:))))
امروز یهویی رفتم و موهایی که فقط تا سر شونه هام بود رو دوباره به اندازه یه انگشت کوتاه کردم. این مدل رو تا حالا امتحان نکرده بودم اما خیلی خوب بهم نشسته؛ ازش خوشم میاد. تقریبا یادم ررفته موی بلند داشتن چه حسی داشت. سه سالی میشه که مدام موهام کوتاهه و اصلا نزاشتم بلند بشن. فکر کنم دیگه بهش عادت کردم. بماند که موی کوتاه خیلی خیلی بیشتر از موی بلند بهم میاد. خلاصه که کی قراره دوباره موی بلند داشته باشم و بتونم ببافمشون خدا داند...:)
چند روز پیش با رفیقم صبحت آینده و کنکور و این حرفا بود. رفیقم میگفت از پارسال مغزش خالی خالی شده اینطور که اصلا نمیدونه میخواد چیکار کنه، یا هیچ ایده ای واسه آینده نداره. من دقیقا برعکسم من انقدر ایده و برنامه دارم که نمیدونم کدومشو باید جدی بگیرم و اینطوری که خودم بهش فکر میکنم همهشون میتوننی خیلی خفن و درجه یک بشن ولی نمیدونم اول باید از کدوم شروع کنم. فکر کنم این شرایط برای کدوممون به خاطر سنی باشه که توش قرار داریم و از نظر من عادیه اما گیج و سردرگم بودنش داره اذیت میکنه. دلم میخواد بتونم زودتر یکی از ایده هامو جدی پیگیری کنم. واقعا حیفم میاد بخوام رهاشون کنم...:)
دوباره خواب های هالیوودیم شروع شدن. فقط واقعا خوشحالم اون چیزایی که توی خواب میبینم توی واقعیت اتفاق نیفتادن و فقط خوابن...:)
رقص لری رو دیدید؟ جدیدا تخمین زدن که موسیقی و رقص محلی لری حدود 5000 سال قدمت داره. الان این رقص برای جشن ها و عروسی ها و محض شادی استفاده میشه اما توی گذشته این رقص ها رسم و آئینی بوده که قبل از هر جنگ و نبرد انجام میشده. سازهای اصلی رقص لری ساز و دهلِ که طبل و شیپور جنگ بوده. جالبه ک بدونید از همین ساز و دهل وقتی که یه سرباز کشته میشده برای مراسم خاکسپاریش استفاده میکردن. هنوزم وقتی بین اقوام لر یک جوان از دنیا میره از همین موسیقی استفاده میشه اسمش هم « ساز چپی» هست. انجام حرکات رقص قبل از جنگ روحیه سربازها و مردم رو بالا میبرده. بخش اصلی رقص هم اینه که رقاص ها باید دست هم رو بگیرن که نشونه اتحاده.
ممکن برای غیر ایرانی هایی که اینو میشنون سوال پیش بیاد ک وقتی شماها قبل از جنگ میرقصیدین پس حتما از جنگ خوشتون میاد و دنبال جنگیدن هستین؛ سوال خیلی خوبیه فقط باید بهش جواب بدیم که ما با دستمال میرقصیم. تکون دادن دستمال همه جای دنیا نشانه صلحه. یعنی قبل از اینکه مبارزه کنیم داریم به دشمنمون نشون میدیم که ببین ما خواهان صلحیم اما اگه دستمال تو دستامونو نمیبینی لااقل دست های هم گره خورده مون رو ببین.
خداوکیلی غنی ترین تاریخ و فرهنگ رو داریم ما ایرانیا...:)
چشم نواز شماره نوزده:
تا حالا شده به صورت مادرتون نگاه کنید و به این فکر کنید که چقدر زیباست...:)
از قبل از عید داشتم فکر میکردم 1404 اولین چیز که باعث میشه من گریه کنم چی میتونه باشه؟! به هرچیزی فکر کرده بودم بجز اتفاقی که دیشب افتاد:
کنار سیزده بدر شاد و خوبی که داشتیم پسردایی فلان فلان شدم از همون صبحش شروع کرد به آزار و اذیت من که عادت همیششه. تیکه پروندن و مسخره کردن و حرص دادن. من دو دقیقه میخواستم با دخترای فامیل گپ بزنم و دخترونه خوش بگذرونیم عین نخود اضافه آش میپرید وسط و گلاب میزد به حس و حالمون. خلاصه که خیلی ازش پر بودم اما سکوت کرده بودم چیزی نمیگفتم تا جو جمع خراب نشه. آخر شب موقع برگشتن یه تیکه کوچیک دیگه انداخت که دیگه تحملش رو نداشتم یهو منفجر شدم و داد زدم. همه اینا به کنار مامان من که اصن در جریان نبود این عنتر از صبح چقدر اذیت کرده منو مقصر میدونه؛ دختر خودشو بیشعور خطاب میکنه برادرزاده اش رو بچه/طفلکی/شیطون. حیف تفریحی که من آخر شب با گریه خوابم ببره...
از نظر بی ذوق شدن همین بگم که قبلا وقت مسافرت ها از حداقل یک روز جلوتر ساک و چمدونم جمع شده بود، الان یک ساعت مونده یه حرکت تازه به زور پا میشم میرم سراغش..:)
چشم نواز شماره هجده:
دیگه کم کم داریم بهش نزدیک میشم، خواستم بگم سبزه گره زدن سیزده بدر خیلی قشنگه...:)
قشنگیه عشق به اینه که تو از توی رودخونه زندگی یه سنگ چشمت رو بگیره، همون سنگ از بین تمام سنگ های کف رودخونه جدا کنی، گل و لای چسبیده بهش رو بشوری و با دقت و احتیاط بزاریش تو کیفت و بیاریش خونه، مال خودت بشه و بزاریش یه جایی جلوی چشمت که همیشه ببینیش. هر کسی ام که اومد خونه ات و دیدش و گفت دیوونه چرا به جای این یه تیکه سنگ یه چیز با ارزش تر نمیزاری توی دکورت بگی اخه تو که نمیفهمی همین یه تیکه سنگ برای من از هرچیزی خاص تر و با ارزشه...:)
خلاصه که اینطور دوست داشتن هاست که یک مکان، یک وسیله یا یک شخص رو منحصر به فرد میکنه وگرنه که همه آدما الماس رو دوست دارن چه اون الماس برای تو باشه چه نباشه...:)
(غلط املایی اگر داشت به بزرگی خودتون نادیده بگیرید. از زور خواب آلودگی توان ندارم چکش کنم)
- خب سال نو مبارک. خوبی خانم
+ ممنون تشکر خیلی خوش اومدین
_کلاس چندمی؟
+درسم تموم شده دیگه
_اها بسلامتی پس دانشگاه چی؟
+دارم میخونم برای امتحان دانشگاه
_آفرین آفرین. رشته ات چیه؟
+ریاضی...
_آها پس باید حسابداری قبول بشی
+انشالله!!!(فقط واسه اینکه بحث تموم بشه)
این تمام مکالمات من با مهمونا تو ایامه عیده...:))))
ملتمسانه یه خواهشی بکنم؟!!
وقتی درجریانید یه نفر روزه ست عطر تند نزنید بشینید بغل دستش.
بنده خدا یه دور میره اون دنیا و برمیگرده...:(
یه دو سه روزی نبودم. ناراحتم که دستم راحت به نوشتن نمیره. پریروز همین حوالی یهویی ساک جمع کردیم رفتیم اصفهان دیروز غروب برگشتیم خونه. تو مسیر تا یه جایی هوا انقدر گرم بود و آفتاب زده بود که فکر میکردی تابستونه. یکمی بعدش حال و هوای بهاری با شکوفه های روی درخت ها دو قدم اونورتر بارون پاییزی گلمونو گرفت بعدشم شد برف. در عرض 3 ساعت 3 ساعت و نیم چهارتا فصل رو با هم دیدیم. انگار آخرین خداحافظی با زمستون بود. مهمونی که اصفهان رفتیم خیلی جالب شد. یه نفر اونجا بود که اصلا دوست نداشتم ببینمش و خیلی غیرمنتظره یه نفر دیگه بود که از دیدنش بال درآوردم. اگه اون نبود شبم خیل افتضاح و بد میگذشت. خوشم میاد خدا هوامو داره. دمت گرم...:)
سعی می کنم پراکنده هم که شده بنویسم. حیفه دلم نمیخواد از اینجا دل بکنم...
راستش از دیشب خیلی دارم فکر میکنم که درباره سال نو چی بنویسم و نهایتا هیچی بهتر از این چهار جمله پیدا نکردم:
«ای دگرگون کننده ی قلب ها و چشم ها
ای گرداننده و تنظیم کننده ی روزها و شبها
ای تغییر دهنده ی حال انسان و طبیعت
حال ما را به بهترین حال دگرگون فرما»
چشم نواز شماره هفده:
تا حالا دقت کریدن ترکیب سالاد شیرازی پرچم ایران رو میسازه؟!! سبز سفید قرمز :)
سال 1393، وقتی که 9 ساله بودم با دخترعمو و پسرعموی کوچیکترم توی روستا، جلوی خونه مادربزرگم بازی میکردیم. خونه مادربزرگم و البته خونه الان ما خیلی به زمین های کشاورزی نزدیکه. قاعدتا یه جوی کوچیک آب هم برای آبیاری زمین ها هست که دقیقا از کنار خونه هامون رد میشه. سه تایی داشتیم بازی میکردیم. دخترعمو و پسرعموم خیلی راحت از روی جوی پریدن؛ من وقتی پریدم اونطرف پام لیزخورد و تعادلم رو از دست دادم. همونجا سرم خورد به یه سنگ بزرگ، دقیقا زیر ابروی راستم. واسه اینکه بچه ها نترسن سعی کردم نشون بدم که دردم نگرفته فقط دستمو گذاشتم روش. دیدم دوتایی دارن میگن "داره خون میاد" منم گفتم نه بابا فقط یکم درد گرفت. یهو از گوشه چشمم دیدم که کف دستم که روی صورتم بود قرمز شده. خلاصه که از ترس دویدم تو خونه.
نزدیک 10-11 سال میگذره ولی هنوزم وقتی میخوام از یه جایی بپرم یه ترس ریز و کوچیکی دارم حتی اگر ارتفاعش خیلی زیاد نباشه. تا چندوقت پیش هم جای زخمش زیر ابروم بود اما امروز که نگاهش کردم کم کم داره محو میشه...:)
یکی دو سال پیش عید که بود خانواده پدری دور هم جمع شده بودیم توی خونه مامانبزرگم و منم طبق معمول بعد از شام بساط «حکم» رو چیدم. (صرفا جهت بازی. هیچ شرط بندی در کار نبود.) من و پسرعموم روبروی هم نشستیم دخترعموم هم با شوهرعمم هم تیم شد(خوشش نمی اومد مجبور شد). وسط بازی مچ شوهرعمم رو سر تقلب گرفتیم ولی خب چون میخواستیم بازی ادامه پیدا کنه چشم پوشی کردیم البته از رو نرفت بازم تقلب میکرد.
خنده دار ماجرا اینه که همون شوهرعمه با تقلب بازی رو هفت_هیچ باخت (@_@)
خلاصه که کل خونه اشکشون دراومده بود از خنده که چطوری یه نفر با تقلب با همچین نتیجه ای میبازه...!
حسین ،داداشم، کوچولو بود شاید 5 یا 6 سال، که یه پروانه اومد تو خونمون. کلی اینور و اونور پرید تا بگیرش بیخیال هم نمیشد. بابام واسه اینکه سرشو گرم کنه که پروانه رو یادش بره بهش گفت بیا با هم نماز بخونیم بعد خود پروانه میاد پیشت، این یه فرشته ست اومده ببینه تو نماز میخونی یا نه. حسین ما هم از ذوق پروانه و فرشته و این حرفا کنار بابام وایساد و نماز خوند. بعد از نماز به طرز برگ ریزونی پروانه خودش اومد نشست رو شونه حسین....
ینی ما همه از تعجب دهنامون باز مونده بود. هنوز عکس های پروانه رو که روی شونه و روی انگشت حسین نشسته رو داریم و یکی از خوشگل ترین خاطره هایی که دارم :)
چشم نواز شماره شانزده:
موهات انقدر کوتاهه که به زور تا روی شونه هات میرسه و داداش 6 ساله ات یک ربع تمام تلاش میکنه ببافشون (*_*)
اصلا هم مهم نیست که موفق نشد...:)
امروز صبح که طبق عادت همیشه وبلاگ رو باز کردم دیدم که کلا پریده و دسترسی بهش ندارم. چقدر حالم گرفته شد و چقدر حرص خوردم بماند...
وبلاگ جدید هم نمیتونستم درست کنم اونم خطا میداد!
دقیقا همین الان درست شد :)
فقط خدا خدا میکنم دیگه سیستم خطا نده. اینجا شده یه دلگرمی برام...
