چند قرن بعد

این سوال برام پیش اومده که این وبلاگ و این نوشته ها چقدر قراره دووم بیارن؟!

5 سال، 10 سال، 20 سال؟ بیشتر هم میشه؟ مثلا 50 سال؟ یعنی میشه 50 سال دیگه اگر زنده بودم این سایت رو باز کنم و ببینم که نوشته های من هنوز اینجاست؟ یعنی 50 سال دیگه جوون های همسن الان من میتونن اینا رو بخونن؟ 

100 سال دیگه چی؟ اوموقع قطعا من دیگه توی این دنیا نیستم. چقدر جالب میشه اگه همچین وبلاگی تا یک یا حتی چند قرن دیگه دووم بیاره. نسل های یک قرن دیگه قطعا با الان ما خیلی فرق دارن. شاید حتی نوع گفتارشون با ما فرق بکنه. مثل ما که گفتارمون با دوره قاجاریه و پهلوی فرق داره. دارم فکر میکنم اگه بخونن چه قضاوتی در مورد آدمی که 100 سال پیش این ها رو نوشته دارن؟ قراره یه بخشی از شخصیت من رو از روی نوشته هام بشناسن؟ البته اسم و مشخصاتی که ندارم یعنی حتی اگه نوادگان خودمم اینو بخونن نمی فهمن که اینا تراوشات مغز جد خودشونه. ای کاش من چند خط نوشته از اجدادم داشتم. خیلی جالب میشد. دوست دارم بدونم که چقدر شبیه نسل های قبلی خودم هستم یا نسل های بعدی من چقدر قراره شبیه من باشن. دوست ندارم متن ها خیلی طولانی بشه تا خواننده اذیت نشه اما واقعا دوست دارم یه نامه بنویسم به همه جوون های 100 سال دیگه که احتمال داره اینو بخونن.....

مینویسم و منتشرش میکنم:)